Saszetka Moczarka i obroża Wanta

Przez długi czas szukałam idealnej saszetki na smakołyki którą będę mogła bez problemu zabierać na spacery i treningi, czy to na odludziu czy też w bardziej cywilizowanych miejscach. Miała być duża, niebrudząca, wodo i smrodoodporna, najlepiej z zapięciem na magnes. No i pewnego dnia firma Hauever wypuściła na rynek saszetkę idealną! Nie zależało mi zbytnio na wyglądzie saszetki, ale kto zna Hauever ten wie, że pięknych wzorów im nie brakuje. Gdy owa saszeta ukazała się na rynku to zanim ją kupiłam bardzo długo do niej wzdychałam, ale cena mnie powstrzymywała. Za saszetkę możemy zapłacić od 90 zł (bez paska na biodra) do, aż 140 zł (z dodatkowym wkładem i paskiem w tym samym wzorze co saszetka). Ja zdecydowałam się na wersję pośrednią za 105 zł (z czarnym paskiem na biodra i bez dodatkowego wkładu). Do zakupu skusiła mnie świąteczna, bożonarodzeniowa atmosfera w której miałam okazję sprawić sobie taki oto prezencik, no i zamówiłam. Wraz z saszetą o wzorze Moczarka do koszyka powędrowała obroża półzaciskowa o wzorze Wanta.

Saszetka jest wykonana z wodoodpornych materiałów, dzięki którym woń psich przysmaków (surowe mięsko, paróweczki ... ) nie będzie przemakać i nasączać materiałów, a w czasie deszczowego spaceru czy treningu nasze smaczki np. sucha karma nie namoknie i nie napęcznieje, co już nie raz zdarzyło mi się w innych saszetkach kiedy podczas spaceru złapał nasz deszcz. Tutaj mimo deszczu żarełko w środku pozostaje suche.
Żarcioworek posiada także mocowany na rzepy wymienny wkład który przydaje się gdy włożymy do środka lepkie i wilgotne kąski. Wystarczy wtedy tylko wyjąć wkład i wyczyścić, bez konieczności prania całej saszety. Jak dla mnie super rozwiązanie. Dodatkowym atutem jest tak jak już wspomniałam wcześniej zapięcie na 4 magnesy. Są one na tyle mocne, że saszetka sama się nie otwiera, ale na tyle lekkie, że bez problemu otworzymy saszetkę jedną ręką gdy mamy ją przyczepioną do paska na biodra. Można w niej biegać, skakać (latać? ;) ) i nic nie wylatuje.

Jak dla mnie jest ona w idealnym rozmiarze, mieści dużą ilość jedzenia w sam raz na długi spacer, u nas na spacerach schodzi naprawdę dużo jedzenia bo nagradzam psa dużo za przywołanie.
Wymiary saszetki mierzone na płasko (ze strony Hauever)

Głowa Triko mieści się bez problemu :P

Saszetkę mam i używam na każdym spacerze i treningu od końca grudnia i do tej pory nie miałam potrzeby jej czyścić, nie śmierdzi, nie jest uświniona, a nawet jak trochę się pobrudzi to wystarczy przetrzeć wierzch mokrą szmatką i jest jak nowa. Nic się do tej pory nie popruło i nie zmechaciło. Uważam, że jest ona zdecydowanie warta swojej ceny.

Muszę pochwalić firmę Hauever za kontakt z klientem. Wybrałam dwa inne wzory akcesoriów (Moczarka i Wanta) i jeden z właścicieli firmy zadzwonił do mnie na telefon zapytać czy nie chciałabym saszetki we wzorze takim jak obroża, bo mimo, że nie maja tego wzoru na sklepie to mogą uszyć saszetkę z tym wzorem do kompletu. Byłam zaskoczona, że się za mną skontaktowali i zaproponowali takie rozwiązanie. Jednak po chwili zastanowienia stwierdziłam, że jednak zostawiam moczarkę, bo czaiłam się na nią od dawna, a obrożę wybrałam Wantę, a nie Moczarkę, bo ten wzór wygląda genialnie na biało czarnych psach. Sami zobaczcie jak ślicznie się prezentuje.
Co do obroży to powiem tylko, że również bardzo dobrze nam się sprawuje i jestem z niej zadowolona :)
Wysyłka produktów również poszła bardzo sprawnie (mimo okresu świątecznego) i otrzymałam zamówienie dzień przed Bożym Narodzeniem.

Podsumowując bardzo polecam, saszetka sprawdza nam się rewelacyjnie i gdyby tej coś się stało to z pewnością kupiłabym kolejną. Zaglądnijcie TUTAJ i przeglądnijcie ofertę saszetek.
Na koniec jeszcze filmik przedstawiający jak ładnie działają magnesy.

Jak niektórzy pewnie wiedzą, borykaliśmy się i nadal borykamy z Triko z różnymi problemami z zachowaniem. Tutaj mniej więcej nakreśliłam nasze problemy >KLIK<  , więc zachęcam do zapoznania się z listą i przeczytania dalszej części postu :)
Długo sama walczyłam z tym wszystkim, próbowałam różnych metod, sposobów i nic nie działało, a z czasem było tylko coraz gorzej. Największą naszą zmorą były spacery, zwykłe spacery po polach czy lasach. Triko był po prostu nie do opanowania w kontakcie z dziką zwierzyną której u nas pod dostatkiem i można ją spotkać praktycznie w każdym miejscu. Spacery z nim to była dla mnie przez jakiś czas po prostu męczarnia, gdy poczuł jakiś trop czy ( o zgrozo ) zobaczył jakieś zwierzę to po prostu tracił kontakt z rzeczywistością, mogłam mu podkładać gotowane mięso pod nos, a on nawet nie reagował. Po jakimś czasie ja bałam się chodzić z nim na spacery gdziekolwiek, bo wiedziałam, że będzie co będzie i to mnie podwójnie dobijało. Stało się, kupiłam obrożę elektroniczną z nadzieją, że może ona da nam nadzieję na normalne życie.
Od końca grudnia zaczęliśmy chodzić na szkolenie indywidualne do szkoły TopDog niedaleko nas. Chciałam popracować nad naszymi błędami przed kimś bardziej doświadczonym, kto popatrzy na nas z boku i nauczy mnie obchodzić się z obsługą OE, a Trikosa z reagowaniem na nią.

Zaczęliśmy pracę małymi krokami, wierzyłam, że uda nam się osiągnąć to co chce, ale jednak z tyłu głowy miałam tą myśl, że i tak pewnie nie wyjdzie i wszystko pójdzie na marne. Jednak wiedziałam, że jeśli nie spróbuje to się nie dowiem, a jak się nie uda, to przynajmniej będę wiedzieć, że próbowałam. Zawzięłam się, codziennie ćwiczyliśmy to co mieliśmy zalecone prze Panią Trener ( Triko pozdrawia ciocię Karolinę :P ). Był to okres zimowy więc mróz czy nie mróz, trening musiał być. Pamiętam jak przychodziłam ze szkoły, było ciemno, zimno ale nie, trzeba zrobić trening, ręce odpadały z zimna, ale walczyłam. Uczyliśmy się od nowa pracy ze sobą i wzajemnej komunikacji, wcześniejsze porażki niestety odbiły się na psim zaufaniu do mnie. Wdrążyliśmy OE, a po około 2 miesiącach treningów udało nam się wypracować to:
Triko zaczął wychodzić na spacery bez smyczy! Czułam się wtedy jakbym trafiła szóstkę w totka, serio! To było dla mnie coś niemożliwego, a to działo się naprawdę. Triko odwołuje się już od ptaków, nie ucieka, sam do mnie przybiega i melduje, że jest. Jest na tym spacerze ze mną, a nie sam ze sobą i zbędnym ciężarem na końcu smyczy.

Żeby nie było, ten post nie ma na celu pokazywania oe jako cudownego urządzenia szkoleniowego, który zrobi za nas całą robotę i jest lekiem na wszystkie problemy. Nie! Każdy pies uczy się inaczej i na każdego sprawdzi się inna metoda, nie próbuj nigdy nic na własną rękę, jeśli nie masz odpowiedniej wiedzy i doświadczenia, a najlepiej zgłoś się do doświadczonego psiego szkoleniowca który Cię poprowadzi i da odpowiednie wskazówki. Ja wcześniej miałam dużą awersję do oe, ale jak później wdrążyłam się w temat, to okazało się, że jeśli używa się tego odpowiednio to nie wyrządza się psu krzywdy, wszystkiego trzeba używać z głową. OE nie służy temu aby mieć psa na pilota, służy wzajemnej komunikacji, a żeby pies wiedział jak ma reagować na dany sygnał musi zostać tego nauczony, nic samo się nie zrobi ;)
Udało nam się też wypracować w miarę spokojne mijanie psów za płotami, kiedyś przejście pewną drogą u nas na wsi było nie możliwe, a teraz nakręcony owczar drze się za płotem, a Triko idzie i praktycznie nie reaguje. Przestał szczekać i rzucać się na rowerzystów, ludzi. Żyje się z tym psem dużo lepiej.

A skoro mowa już o postępach, to polepszyła nam się troszkę praca w rozproszeniach. W tym roku byliśmy na treningowych zawodach obedience w nowej wersji kl. 0 i zajęliśmy 2 miejsca, a wisienka na torcie to starty podczas Latających psów we Wrocławiu <3


To było po prostu coś niesamowitego! Kto śledzi nas na instagramie czy fb ten wie. Startowaliśmy we Frizgility lvl1 i ThrowNGo lvl1. I w sumie nadal nie dowierzam, że takie coś miało miejsce, oglądam zdjęcia, widzę nas, ale nie dociera do mnie, że to naprawdę my!

Na wakacjach byliśmy nad morzem i Triko też zachowywał się dzielnie, biegał bez smyczy po plaży, odwoływał się od mew, bawił się i zaczął powoli pływać. Miał jeden incydent, że rzucił się na psa. Z psami mamy jeszcze problem, szczególnie z samcami. Ale walczymy jeszcze z tym. To nie koniec naszej pracy, teraz pracujemy nad kontaktami z innymi psami, samokontrolą i pracą przy nich oraz zastawaniem w klatce gdy nie ma mnie obok. To są aktualnie dwa nasze priorytety, a po za tym dłubiemy sobie obiczki i rozwijamy się frisbowo, bo pan Triko zaczął łapać backhandy.


Po za tym we wrześniu robiliśmy pokaz sztuczek na pikniku charytatywnym, gdzie Triko spisał się w 100%.


Jak mówi tytuł ,,Nie było łatwo, ale było warto" - nasza praca dała efekty, pracujemy dalej, żeby naprawić te problemy z którymi jeszcze walczymy i mam nadzieję, że je także uda nam się pokonać.
Trzymajcie za nas jak zwykle mocno kciuki, naprawdę mocno, żebyśmy mimo przeciwności dotarli do celu, czego i wam życzę. Zostawcie po sobie ślad w komentarzu i napiszcie o waszej pracy, sukcesach, problemach :)

Miałam pisać podsumowanie wakacji, ale stwierdziłam, że zostawię wam tylko filmik i mam nadzieję, że będzie trochę przyjemniejszy w odbiorze. :)

Przez wakacje uzbierało nam się sporo nowych rzeczy. Jest co pokazać :P


Jedzenie:

• karma Simpsons Premium Salmon&Potato
• 6x800g karma mokra Rocco Trio Di Carne
• 20x30g przysmaki liofilizowane Purizon
• 5x100g przysmaki Rinti Bestties
• przysmaki Rinti Slim XXL

Akcesoria spacerowe:

• smycz z amortyzatorem i pasem na biodra z Action
• obroże ElPerro (granatowa dla Majla, miętowa dla Triko)
• szelki Hurtta Weekend Warrior kolor Raven ( za jakiś miesiąc/dwa będzie ich recenzja :) )
• szelki Hurtta Casual kolor River
• szelki Ruffwear Front Range kolor Tillandsia Purple
• Flexi New Classic S 8m

Śniegu na szczęście już z nami nie ma i oby już nie wracał :P Ale zdjęcie ma fajny klimat.

Naszym głównym celem jest ogarnięcie się w codziennych sytuacjach. Chcemy wypracować spokojne mijanie i ignorowanie innych psów (także tych szczekających okropnie zza ogrodzenia), ludzi (tych biegających, chodzących, jeżdżących na rowerach i innych strasznych pojazdach) no i przede wszystkim to, aby móc wyjść spokojnie, bez presji na luźny, zwykły spacer do lasu, na pole, łąkę, obojętnie gdzie i żeby Triko nie fiksował się każdym, nawet najmniejszym ptaszkiem, a co dopiero uciekającymi sarnami, zajączkami - z tymi to już jest ostra jazda. Śmieję się, że spacer z Triko jest jak stąpanie po polu minowym - nie wiadomo kiedy wybuchnie. Serio, nie koloryzuję.

"Jestem małym potworem, choć nie wyglądam"

Przez długi czas gdy wiedziałam, że MUSZĘ (tak muszę, nie chcę, muszę) iść z Triko na spacer to chciało mi się wyć/ryczeć. Spacery przestały sprawiać mi jakąkolwiek przyjemność, wiedziałam jak to się skończy, czyli brakiem mózgu i fiksacją u psa, ciągnięciem, ujadaniem, traktowaniem mnie jak niepotrzebnego ciężaru na końcu smyczy i na koniec moim załamaniem nerwowym. To było dla mnie coś okropnego! Raz miałam tak tego dość, że przez ponad tydzień nie poszłam z tym psem na żaden spacer. Musiałam chyba psychicznie odpocząć.
Aktualnie (odpukać, odpukać, odpukać) jest już trochę lepiej, widzę małe postępy, które naprawdę ogromnie mnie cieszą! Każdy najmniejszy sukces sprawia mi wielką radość, dumę z psa i nadzieję na to, że może w końcu będzie dobrze i damy dalej radę :) Wiem, że na pewno nie mogę się poddawać, bo jeśli nie będę chociaż próbować robić dalej czegoś w tym kierunku to na pewno nic się nie polepszy. Samo się nie zrobi, nigdy.

Chciałam wam napisać także, że byliśmy z Triko na ponownym prześwietleniu stawów. Ostatnie robiliśmy rok temu, ale niestety pies został do niego źle ustawiony i było niemiarodajne oraz siało dużo niepewności co do tego czy jest coś z nimi nie tak, czy nie. Tym razem pojechaliśmy do specjalisty radiologa i wiecie co? Mamy dobre wieści! Okazało się, że Triko ma zdrowe biodra i nie ma żadnych przeciwwskazań do treningów, czy aktywnego stylu życia. Prawe biodro bardzo dobre, lewe trochę mniej, ale Pani zapewniła, że nie jest to nic niepokojącego. Dysplazji nie ma. Mam suplementować Trikosa i wszystko powinno być dobrze. Bardzo mnie ucieszyła ta informacja. W końcu wiemy na czym stoimy (znaczy: na czym Triko stoi :D).

Oprócz tego tydzień temu Pan Trikoś skończył dwa lata swojego życia! Czas leci jak szalony, oj leci :P
A z racji tego, że zrobiło się cieplej czarnuch przeszedł "wiosenną" metamorfozę. Zważając na to, że strzygłam go sama, to chyba wygląda całkiem znośnie, co nie? :)
Zdjęcie przed i po:


Ogłoszenie grzecznościowe:
Link do wydarzenia:
https://www.facebook.com/events/148651029387198/

Koniec roku 2018, więc wypadaloby napisać chociażby krótkie podsumowanie.
Moje zdanie o tym roku jest dosyć srednie, trochę było milo i przyjemnie, ale równocześnie nie opuszczaly nas ciągłe kłody pod nogi, probleny, kryzysy... Jak to w życiu. Przyznam jednak, że żegnam się z tym rokiem z ochotą i radoscia i chętnie dam mu nawet porzadnego kopa w cztery litery. Ostatnie pół roku to była dla mnie totalna tragedia, więc cieszę się, że idzie nowe. Niby nic takiego się nie zmienia, po prostu zamiast 8 na końcu pojawi się 9 i to tyle, ale jednak daje to jakiś obraz i poczucie "nowego etapu", jakichś zmian, oby na lepsze, ale o to w głównej mierze musimy zadbać sami, bo nic się nie zmieni jeśli będziemy tylko siedzieć z założonymi rekami i czekać na cud. 😉

Na początku roku tradycyjnie zrobiłam listę planów, które chciałybym zrealizować, więc pokrótce podsumuje co się udało, a co nie i dlaczego. Plany były takie:

obóz Time To Start I w Annówce

Udało się, byliśmy i spędziliśmy 5 dni w naprawdę świetnym towarzystwie, codzienne treningi, nowe znajomości, miło spędzony czas. Zdecydowanie dużo dobrych wspomnień! Triko na treningach pracowal bardzo dobrze, mimo upałów jakie panowały, jednak dużym problemem było zostawanie czarnucha w klatce i konflikty zz dwoma psimi kolegami.

w lutym seminarium z Agnieszką Żabińską w Opolu

w czerwcu seminarium z Paulą Gumińską w Opolu

Na obydwu seminariach nie pojawiliśmy się.

grupowe treningi obi

Ten punkt również nie został zrealizowany, popuscilismy dużo w tym roku 

grupowe spacery

Kilka spacerów udało nam się odbyć w towarzystwie naszych psijaciół. 

treningi agility

Zaczęliśmy treningi w klubie, niestety problemy z regularnymi dojazdami spowodowaly, że byliśmy zaledwie na 3 z 10 treningow. Zaluje, że to tak wyszło bo agility bardzo podoba się Triko. Może w 2019 uda się kontynuować.

udział w treningowych zawodach obedience

Udało nam się wziąć udział w aż dwóch treningowych zawodach, w dodatku oba dziekik odstep dwóch tygodni! Pierwsze zawody poszły nam dosyć słabo, za to drugie wprost rewelacyjnie i zajęliśmy pierwsze miejsce w klasie 0! 

debiut na jesień na zawodach obi w zerówkach

W oficjalnych zawodach nie wystartowaliśmy, nie byliśmy i nie jesteśmy na razie gotowi.

naprawienie przywołania, aby spacery bez smyczy znów były możliwe

Pracowałam nas tym duzo, bardzo dużo, ale efekty są dość marne, wręcz wszystko przeze mnie jeszcze bardziej się popsuło.

kontrolowanie emocji Trika przy innych psach, pojazdach itp.

Tu też cwiczyćwicz z podobnie marnym skutkiem póki co.

prześwietlenie stawów Trika w styczniu

Udaliśmy się na prześwietlenie, łokcie są zdrowoutkie, kręgosłup tez, z bioderkami niby też jest ok, ale zdjęcie zrobili krzywo i będziemy powtarzac teraz pod koniec stycznia, aby być pewni na 1000%, zdrowie najważniejsze!

badanie tarczycy u Majla

Wszystko okej! 

Znowu cisza, znowu przerwa, znowu nic... Był plan, miały być posty podsumowujące naszą pracę, ewentualne postępy, wnioski itp. Jak to mówią miało być tak pięknie, a wyszło jak zwykle. Serio, wstydzę się sama przed sobą i mega mi głupio, że ciągle coś zaczynam, mówię, że będzie to i tamto, a na gadaniu tylko się kończy, bo i tak nic nie zmieniam i robię dalej to samo. Układam sobie wszystko w głowie, że koniec z robieniem tego, że zacznę robić wszystko inaczej, że zmienię podejście, bo chcę, żeby w końcu było dobrze, ale jak zwykle na nic się to zdaje. Znowu nawalam, popełniam po raz tysiąc pięćset sto dziewięćsetny te same głupie, beznadziejne błędy, a potem mam  żal i pretensje sama do siebie, że się stało, że ponownie zrobiłam to nie tak jak miało być.

Jak już jest dobrze, robimy krótki trening, bawimy się szarpakiem, jest zajebiście, pies się stara, ja się cieszę i wszystko idzie jak po maśle. I byłoby pięknie gdybym niedługo po tym nie stawiała mu nagle wymagań wyrąbanych w kosmos. I niby gdzieś w świadomości mam to, że to jeszcze za wcześnie, że on jeszcze nie jest w stanie tego zrobić, ale głupia łudzę się, że "a może", ale oczywiście się nie udaje i co robi wtedy głupi przewodnik (ja), oczywiście wylewa tonę frustracji na psa - dlaczego on nie może tego zrobić?!? Pies oczywiście psychicznie jest już zmiażdżony, nie wie co jest grane, a ja dalej wymagam i wściekam się... Nosz kurde, po takiej sytuacji mam ochotę zasadzić sobie porządnego kopa w dupę i walnąć w łeb. Bo znowu musiałam wszystko spieprzyć. I mega współczuje temu psu takiego "przewodnika", chociaż tfu takiej osoby to przewodnikiem psa nie godzi się nazwać. Niestety, ale taka jest prawda z której ,cholerka, zdaje sobie sprawę. Relacja pies-przewodnik jest tutaj totalnie spieprzona. Bynajmniej nie z winy psa, bo on stara się jak może i serio jest kochany, że jeszcze do końca się na mnie nie wyrąbał i dalej próbuje, ale kurde nie daje rady, bo ma 43 cm, a poprzeczna podniesiona a metr dziewięćdziesiąt osiem i pół. (tak, wiem, że pisałam posta o podnoszeniu poprzeczki, szkoda, że najwyraźniej nie umiem wyciągać wniosków z własnych przemyśleń). I niby mam na co zwalić, szalejące problemy z tarczycą niby robią swoje, ale to nie powinno być żadne usprawiedliwienie, bo zanim się obejrzę będzie już za późno i będę mogła sobie w dupę wsadzić te wszystkie plany, cele, smakołyki, zabawki, treningi (...) bo mój własny pies się na mnie i na to wszystko wypnie (co po części już dało się we znaki).
Przedstawiam filmik z dzisiejszego spaceru, chwilka prostych ćwiczonek i zabawa szarpaczkiem, kiedy jeszcze emocje były na właściwym poziomie, a ambicje nie zaczęły sięgać zawyżonego poziomu. Sama oglądam i patrzę jak ten piesek bardzo się stara, mimo wszystko. Patrzę i wiem, że dostałam zajebistego psa, nieoszlifowany diament, z którego zamiast robić brylant to ...  w sumie sama nie wiem co. Wzięłam młotek i rozwaliłam, a teraz muszę wziąć klej i jakoś to pozbierać i skleić. No patrzcie tylko na tego gagatka:
Czemu ma służyć ten post? Wiem jedno, musiałam się wygadać, od tego mam ten blog i nie ukrywam, że liczę na jakiś porządny opieprz, wirtualnego kopniaka (porządnego proszę!).
Wiem jedno, muszę przestać tyle gadać, tylko otrząsnąć się, przestać wymagać za dużo i za wcześnie, ogarnąć to co robie, swoje okropnie emocje, wrzucić na luz, bo tak jak do tej pory to daleko nie zajadę (no chyba, że do wariatkowa :P ). Chętnie przeczytam, czy u was też jest/było podobnie, jak sobie z tym poradziliście i wyszliście na prostą. Jeśli o tym pisaliście u siebie na blogu to podeślijcie mi link :) No i jak zwykle trzymajcie kciuki, tym razem za mnie!